Dag 1! – Vlucht Amsterdam-Washington - Orlando

Daar zitten we dan!
Ongeveer een uurtje gevlogen. Eerste blikje Cola van de dag achter de kiezen en een stukje film tot zich genomen komt Bink met deze opmerking. “Daar zitten we dan”. Bink is weer wat tot zichzelf gekomen. Want het vliegen, met name de aanloop en het opstijgen was best wel spannend. Zo stoer als hij is meldt hij dat niet. Maar kenners zien het wel. Kenners voelen het. En deze opmerking bewijst het.
Maar we vliegen. Geen turbulentie. Blikje Cola op het uitklaptafeltje. Zappend door de kanalen van de tv. Kortom de jeugd is tot rust gekomen, want de omgeving is weer vertrouwd. Zonder enige uitleg weten Bink en Joep de audio en visuele vermaakmakers aan de praat te krijgen. Ze genieten van Big Hero 6. Kostelijk om te zien hoe die knapen zelfredzamer met de tijd zijn geworden. Prachtig!

De dag begon vandaag vroeg. Johan stond ruim op tijd voor de deur en wij waren er klaar voor. Alles gepakt, fris gedouched en de sleutels in de aanslag. Wij kunnen! Om 6.37uur rijden we voor de eerste keer weg. Om na 50m de achteruit in te schakelen om de vergeten pakjes drinken voor de kids uit de koelkast te halen. Johan merkte nog grappend op dat bij hun dat ook altijd zo gaat, alleen zijn zij dan al dan ruimschoots op de A7.Wij ontdekken het vroeg dus de fout is snel hersteld.
Op naar Schiphol. Waar onze luchtpendel staat die ons om 12.00 uur naar de USA gaat brengen. Waar we ons avontuur aan de oostkust gaan beleven. Johan brengt ons tot de Incheck-balie van United. We hebben dan vanzelfsprekend al wel een kopje koffie gescoord bij StarBucks. Wat straks onze hofleverancier zal worden. Hofleverancier van ons geliefde Red Eye. Een kopje zwarte koffie met hierin één (of als je slokdarm het aankan twéé..) shots espresso. Heerlijk. Zo kan ik elke dag wel beginnen (ook wel eindigen). We zwaaien Johan uit en sluiten aan in de rij. Elke keer verwonder ik me weer, als wij wat bijzonders doen dat er zo velen zijn die dat dan ook moeten gaan doen. Het is Crisis in de economische wereld. Het geld is op. En hier staat een hele lange rij. Ik heb ergens de link gemist. Maar wij staan hier dus nog wel even.
Op het moment van tikken zitten we ongeveer op de helft van onze vlucht. De eerste maaltijden reeds afgevinkt. De eerste filmpjes uitgekeken. Kortom, het vervelen kan beginnen. Alcohol zit er niet bijin op deze vlucht. Althans niet voor ons en dat is nieuw. Voor een biertje of een wijntje vragen ze hier $7,- Wij zijn nuchtere noordelingen en met deze prijzen blijven we dat ook. Knieperts als we zijn houden we het op “Water is fine - Thank you”. Kortom, het wordt een alcoholloze vlucht. Op rantsoen. Nuchter. En sober. Dus dan maar wat tikken ter vermaak en om met de woorden van Bink te eindigen. “Daar zitten we dan!”

Vlucht Washington - Orlando.
De vlucht Amsterdam – Washington verliep verder soepel. Tegen tweeën nieuwe tijd landen we op Washington. We hebben bijna 3 uur om onze vervolgvlucht te pakken. Dus hééul veul tijd voor wat dan ook maar. Waarom zouden ze zoveel overstaptijd hebben ingepland zouden wij Europeanen denken. Waarom plannen we alles zo krap in, denken mensen die het kunnen weten van dit continent. Onbegrijpelijk, wat een logistiek drama is dit land. Ik blijf me verbazen over de logistieke souplesse van deze coöperatie. 7 jaar geleden was dit al een irritatie punt van mij en beter zijn ze er niet in geworden. De vlucht is op tijd, dat dan wel, maar alles wat daarna komt gaat in slow-motion. Uit het vliegtuig, door de immigratie, (zucht wat een hel), wachten, wachten en nog eens wachten, één lange sleur waar geen einde aan komt en geen voortgang in zit. Dit alles om je vingerafdrukken te nemen. Een irisscan en een foto te maken. Om alle losse blaadjes die je moet invullen tijdens de vlucht en vooraf moet uitprinten. Wat je vervolgens als een stapel losse blaadjes en een stapel paspoorten terug krijgt. Zodat het herorganiseren opnieuw kan beginnen, maar wel voordat je 50m verderop je koffers van de band moet pakken, en 10m verderop weer langs de douane loopt maar nu met koffers, en met georganiseerde paperassen om vervolgens 5 m verder je koffers weer op de band mag leggen. Heerlijk het land van Google, IBM, Microsoft en alle verdere software-matige en logistieke hulpsystemen. Deze natie blijft wat dit betreft leven in het stenen tijdperk.
Bij de Immigratie krijg je de vraag of we mogelijk koorts hebben en mogelijk in Afrikaanse landen zijn geweest. (Nee nog niet, staat wel op onze Bucketlist, die Afrikaanse landen dan). Geen koorts en geen Afrika. Dit vragen ze zodat ze er zeker zijn dat je niets binnenbrengt. Net na de douane, als je dus binnen bent, je koffers al weer kwijt bent en net voor je vervolgvlucht, krijg je de mededeling dat er een waterpokken en mazelen epidemie heerst in Amerika. Kortom, je mag hier niets brengen maar wel halen. Eigenlijk dus een heel modern land.
Joep en Bink zitten beurtelings bij het raampje. In tegenstelling tot de eerste vlucht hebben we nu wel één stoel bij het raam, dus moeten ze dat eerlijk delen. Joep heeft “mag als eerste” geloot en Bink dus als tweede. Het is een prachtige vlucht met heldere hemel en ondergaande zon. Dus alle ingrediënten zijn er om lekker naar buiten te kunnen kijken en volop te kunnen genieten!
Vervolgvlucht verliep verder prima. Vertrek was dan wel wat te laat, en alcohol-vrij, en overboekt, maar ook op tijd geland en ook soepel. Kortom we staan om 20:00uur op Orlando Airport!
We zoeken onze tassen, pinnen onze eerste Dollars en bellen Best Western Inn Airport voor onze shuttle. Hij zal met 10 minuten op standplaats D3 staan. Wij ook. Boeken van dit alles was al even geleden, maar nu is het zover. We zijn weer in Amerika! Hoe geweldig is dat!
Het was een lange vlucht, ondanks dat het eigenlijk allemaal best soepel verliep zijn we toch gaar. Klaar voor een biertje, een hapje, een douche en een bed. De volgorde maakt ons niet uit. Joep en Bink hebben het prima volgehouden. Bink moet nog wat wennen aan alle indrukken (wij ook), dit in combi met een chronisch slaap tekort. Joep geniet van alles wat hij ziet en is zich bewust dat wat hij meemaakt bijzonder is. Wij knijpen onszelf af en toe om ook bewust te zijn, om te genieten van het bijzondere. Genieten van hier, hier met z’n allen in Amerika.
De shuttle heeft ons bij het hotel gebracht. We checken in en zoeken snel een plaats waar we onze geneugten kunnen vinden. Dorien had een leuk eettentje gezien. Maar helaas hetzelfde beleid als in het vliegtuig. Geen alcohol. Daar komt bij dat alles in dit restaurant plakt. Wij blijven niet plakken en halen snel bij het tegenover liggende pompstation de zaken die we nodig hebben. Hier wel bier, wel chips, wel pinda’s. We nemen dit mee naar ons hotel waar we heerlijk van onze “diner” genieten. Dan snel een douche en slapen, wat ons allen zeer rap lukt. Gelukkig (nog) geen last van een jetlag, Best Western In Airport heeft heerlijke bedden. Dus dat wordt heerlijk slapen!