Dag 23 – Capitool Washington

We nemen dezelfde route als gisteren. Camper, P&R Parking, Metro en hup daar staan we weer. Midden in Washington. Nog een dagje exploren. Zondag hebben we de jongens het zwembad beloofd. Het zwembad wat naast het park ligt is in aanbouw en zaterdag pas eerste dag open. Zaterdag zijn we bezet dus wordt het zondag. We staan hier tot en met zondag. Maandag vertrekken we. Op naar New York. Spruce Run Recreation Area, 1,5 uur van New York. Ook al gereserveerd ivm Memorial weekend. Plaatsnummer 13, uitzicht op het meer. Verder nada. Hier kunnen we ons opmaken voor opleveren Camper. Leeg en schoon. Woensdag moeten we hem weer afstaan. Woensdag inleveren en op naar New York. Waar we een appartement hebben gehuurd via Airbnb. Van daaruit nog 2 dagen New York opsnuiven. Om dan uiteindelijk zaterdag, na 4 weken oostkust USA, weer huiswaarts te keren. Vlucht New York - Amsterdam. Maar dat is volgende week zaterdag pas. Nu is het vrijdag. En morgen, deze zaterdag, zijn WIJ in WASHINGTON. Onze laatste week gaat nu in!

Zoals gepland. Vandaag het Capitool, 12AM. Sharp! We kennen de route. We weten waar te parkeren. We weten hoelang het rijden is. Metro startpunt, eindpunt, route en we hebben de tickets. Kortom we zijn er klaar voor. Alleen nog op tijd wakker worden en ontbijten. Alles loopt volgens het boekje. 7.30uur wakker. Broodjes roosteren terwijl Dorien doucht (voldoende tijd dus….). Kwarkje, Broodjes, Koffie, we kunnen ontbijten. Het weer is zalig, dus dat betekend lekker buiten knagen. Zonnetje, ontbijtje, koffie, rust. Dit is Vakantie!
De koffie pruttelt, net als de jongens. Als zij zijn uit geprutteld, zijn aangekleed kunnen we starten. Alles op zijn tijd. De camper rolt en om 10.00uur staan we na een langzame rit op het station. Het is druk. De wereld is ontwaakt. De wereld van Memorial weekend. Amerika heeft vakantie. 3 dagen. Vakantiedagen zijn schaars in Amerika, dus ze gaan los! Maximaal! Auto’s gevuld. Tentjes gepakt. Kooltjes voor de BBQ. Vlees, heel veel vlees in dito koelboxen. Hun onafhankelijkheid. Gevierd in de vele parken. Alcohol is verboden…. Heerlijk land. Waar de meeste, de vreemdste, en zwaarste brouwsels wordt gestookt. Is het nuttigen op vele plekken verboden. Zo ook op onze camping. Wij zijn de enige. Tenminste zichtbaar. De anderen om ons heen doen zonder al raar. Hebben niets nodig om uit hun dak te gaan. Zij genieten van hun heerlijkste 3 dagen! En wij maar klagen in Nederland. Live, life, do life!

Het Capitool. Via dezelfde Metro. Maar nu zonder overstap. Gewoon zitten waar je zit, 18 stops. Hier mogen we ons weer boven de grond vertonen. Weer in de lekkere zon! Tussen het Capitool en de Public Library komen we bovenaards. Prachtige statige gebouwen. Statig en bijzonder. Bijzonder om hoe ze eruit zien. Bijzonder om wat er binnen afspeelt. Helaas staat het Capitool in de steigers. Hebben wij weer. Stond niet bij de reservering, ruim 4 maand geleden. Stond echter wel gepland. Want alle renovatie activiteiten moeten afgerond zijn vóór de inauguratie van de nieuwe President. Voorjaar 2016. Maar bij vakje betalen stond niks. Niks, om niemand van de 8 tot 10 duizend betalende bezoekers per dag te missen. Want die betalen deze renovatie natuurlijk. Daarom worden wij straks bij de inauguratie hoogst persoonlijk uitgenodigd, wij die deze renovatie mogelijk hebben gemaakt. Yes we Can!
Maar goed, gereserveerd, en staan bij de poort. Staan bij de selectie van wie wel wie niet naar binnen.Zware beveiliging. Zware jongens. Zware wapens.

Voor de bezoekers geldt: Geen wapens. Geen eten. Geen water. Klinkt simpel. Klink logisch. Maar ik heb 3 flesjes water bij me. Atijd een Zwitsers zakmesje opzak (mijn vorige is me bij de Douane in Thailand afgepakt). En 2 appels. Heerlijke vitamientjes om de eerste honger te stillen. Gezond te snoepen. En voor de dorst. Het is warm weer. Maar dit alles verdwijnt in de afvalbak. Of we blijven buiten zegt de beambte lachend. Hij is volledig uitgedost met alle denkbare automatische wapens en een kogelvrijvest. Ik op slippers en m’n Zwitsers zakmesje. Hij lacht. Ik niet.
Ik heb het niet zo op onredelijke regels. Ben allergisch voor bureaucratie. Krijg er pukkels van. Weet dat ik beter gezapig met de stroom mee kan. Maar helaas ben ik ben niet gezapig. Val vaak uit de toom. Zo ook hier. Ik start mijn discussie met deze man. Laat hem tenminste werken voor zijn geld. Laat hem maar aan mij uitleggen wat er zo gevaarlijk is aan water, zo gevaarlijk is aan appels en zo gevaarlijk aan mijn Zwitsers mesje. Hij houdt stand. Buigt niet en zegt of alles in de afvalbak of buiten blijven. Maar ik geef nog niet op. Stook het nog even wat op. Por her en der nog wat dieper. Dan krijgt hij versterking van een collega. Van het type “Are you talking to me..?”. Donkere man. Ruim 2m lang en dito breed. Ook deze man geeft mij in werkwoorden te verstaan dat alles in de afvalbak moet of wij mogen weer omkeren. Wel mogen de klacht per mail insturen. De klacht dat we het oneens zijn met de regels. Heerlijke bureaucratie.
Op het moment dat deze 2 heren mij proberen te overtuigen dat eten binnen brengen verboden is, loopt er een derde collega achter hun langs. Met 2 zakken “eten”. De 2de man (“are you talking to me?” type) hoor ik nog zeggen, doe dat nou niet zo in het zicht. Maar te laat. Ik heb het gezien. Iedereen heeft het gezien. Alleen ik ben de enige niet melaatse Die er wat van zegt. Die er straks ook nog een mail achter aan stuurt. Die nu wel alles moet weggooien. Balen….

Eenmaal binnen wordt alles duidelijk. Begrijp je ‘hun’ regels. Snap je hun standpunt. Want het eerste wat je tegenaan loopt in het Capitool, zijn lange wachtrijen. Hele lange wachtrijen. En naast die lange, hele lange wachtrijen zit een mega foodcourt. Dus het wachten wordt hier maximaal uitgebuit. Om je maximaal leeg te zuigen. Om alle dollars binnen te harken. En om niets te hoeven missen van wachtende klandizie die z’n eigen appeltjes opknaagt moet je het vooraf weggooien. Niks veiligheid, gewoon gierigheid. Ik vraag me gelijk af -Hoe lang zullen de Democraten en de Republikeinen hierover gedebatteerd hebben, om tot een akkoord te komen hieropver?-. Al heen en weer rennend van de ene vleugel naar de andere vleugel. Aan de wachtende rijen ziende, was die discussie waarschijnlijk snel over ‘It’s all about money ($)’.

Wij zijn binnen. Hebben gereserveerd en met 15 minuten begint onze show. Onze show betekend hier tezamen met 500 man onze show. 500 man verdeelt over 15 begeleiders.Iedereen een headset op om kakofonie uit te bannen, dan mogen we naar binnen. Eerst krijgen we een film te zien: E PLURIUS UNUM -“OUT OF MANY, ONE”. Mooie vertoning waaruit Amerika tot Amerika is gemaakt. In een vogelvlucht. Fast forward over de slaventijd en de Indianen verdrijving. Maar het geeft wel een mooi beeld van dit verder zo prachtig land. Dit prachtige werelddeel.

Na de film lopen we achter onze spreekstalmeester aan. Deze verteld, waar op dat moment maar een plekje ruimte is, iets passend van de omgeving, van het schilderij, van de ruimte, van het standbeeld. De koepel staat vol in de steigers. Staat in de lappenmand. Was misschien niet verteld bij het kopen van het kaartje. Maar het moet gebeuren. Het moet klaar voor Januari 2016. Dus niet zeuren, het wordt alleen maar mooier. Het zal me allemaal wat. Na de eerste van de 300 standbeelden had ik het al gezien. Na het eerste van de 300 schilderijen had ik het al gezien. Maar dit is historie. Dit is nu. Dit zijn wij vieren. In een omgeving die de Amerikaanse politiek bepaalt. Die de wereld politiek bepaalt. Hier gebeurt het. Hier staan wij. Alle bijzondere inhuldigingen, alle bijzonder afscheidsnemingen, alle bijzondere momenten. Deze kwamen vanuit hier! Hier waar wij nu lopen. Hier waar wij nu zijn. Hoe bijzonder is dat! Na het Capitool sneup ik mijn mesje weer uit de prullenbak. Die had ik in een plastic zak hier achter gelaten. Deze haal ik weer uit het plastic zakje. Je moet er wat voor over hebben. Dat heb ik. En dus zijn we weer herenigt.

Na het Capitool willen we graag nog wat meer cultuur opdoen, een deel van het Smitonium museum opsnuiven. Een deel want dit is het grootste museum ter wereld. Na het Louvre de meeste bezoekers. Het museum kent vele onderdelen. We kiezen voor waar de Dino’s zijn. Want kultuur is leuk maar de kids moeten het wel kunnen verteren. Dat het op nr. 2 staat qua bezoekers merken we. Washington heeft een gratis museum beleid. Gratis in combi met Memorial weekend betekend drukte. Lange rijen heerlijk warme drukte! Ook hier geldt, alles weer weggooien. Wederom mijn Zwitsers mesje veilig stellen. Daar ben ik net weer mee verenigd. Ik ben koppig maar geen ezel. Ik heb geleerd van m’n vorige discussie dus verstop m’n mesje onder prullenbak buiten. “We will meet again”!

We lopen de polonaise mee door het museum. Push forward door de route totdat we vanzelf weer worden uitgespuugd. Dus wel even opletten als je door deze museum worst gaat. We staan weer buiten. Buiten aan de zuidingang. Mijn mesje ligt bij de noordingang. Dus we moeten even om het gebouw. Even betekend kleine 30 min lopen. Grootste museum ter wereld, ook al is het maar een klein deel, betekend groot. Dus wij lopen. Ik heb m’n mesje. Dorien haalt met de jongens snel een HotDog. Het aanbod van etenswaar, middels de vele autootjes, is geheel passend bij het museum. Namelijk groot. Heel groot. Ontelbare autootjes staan hier bumper aan bumper, om het meest initiatiefrijke voedsel te kunnen verkopen. Initiatief betekend waar de klant trek in heeft. Maak niet uit welke smaak. Voor elke smaak staat er een autootje. Als er een nieuwe smaak ontstaat, dan ontstaat er ook een nieuw autootje. Nieuwe smaak doet een oude uitsterven, idem bijbehorend autootje. Op naar een nieuwe smaak. Op naar nieuw leven. Op naar nieuw geld.

Bijzonder te zien is, is dat al het voedsel in deze autootjes wordt verkocht door Aziatische mede mensen. Alle donkere mede mensen zitten langs de stoep met een bordje “please help” of hebben een in elkaar geknutseld drumstel. Allen op zoek naar een betere wereld. Allen op zoek naar een betere morgen.

Na het museum willen we eigenlijk nog naar Georgetown. Dit moet mooi zijn. Gezellig. Maar we zijn moe. De dag was lang. Dag was heet. We moeten nog een lang stuk terug. Dus we gaan. Terug naar de camping. Terug naar rust. De is dus de afsluiting van Washington. Morgen nog een dag voor de kids, dag aan de pool. Beloofd is beloofd. Verplicht niks doen. Met deze temperaturen (30C) is dat geen straf.

Aangekomen bij de camping doe ik de BBQ aan. Dorien doet nog vlug een handwasje. Bink gaat op de fiets naar het fiets/scateboard plein lekker crossen en Joep gaat naar de heuvel om hier af te rollen. Zo zijn we allen lekker druk met ontspannen. De camping baas komt nog langs en is blij dat we onze stroompaal beschikbaar stellen voor mede gasten. Het is druk. Volgens hem mega druk. En dan zijn er palen te kort. Hij mag het lenen, we hebben maar 1 van de 3 pluggen nodig. Dus who cares!. Voor onze gastvrijheid krijgen we 4 vrijkaartjes voor de pool van morgen. Lucky us! Zo zie je maar, wie goed doet wie goed ontmoet. We kijken nog snel bij Bink zijn ‘stunt’ activiteiten. Joep is er ondertussen ook. En gezamenlijk ‘stunten’ ze er op los. De grootste stunt is overleven tussen de andere stuntende skaters en fietsers door te komen. Het lukt hun. Ze hebben hun plek bevochten en genieten zichtbaar van hun capriolen. Heerlijk om hier straks verder van te dromen. Op naar nieuwe stunts. Op naar nieuwe technieken. Zoals Bink stoer tegen Joep zegt; “Niet bang zijn voor een krasje of een blauwe plek –gewoon doorzetten”. Of zoals Roosevelt het zo passend zei “THE ONLY THING WE HAVE TO FEAR, IS FEAR ITSELF” Prachtig! Wat een bijzondere dag. Wat een bijzondere wereld. Bijzonder dat wij dit hier te samen beleven.