Dag 29 – New York - Hoogtepunt
Door: Kor
29 Mei 2015 | Verenigde Staten, Brooklyn
Laatste dag New York, laatste dag vol hoogte punten.
Vandaag onze laatste dag dat we NY kunnen uitpluizen. Kunnen bekijken. Observeren en absorberen. Het wordt een dag van hoogtepunten. Geweldig!
We hebben de tijd. Geen wekker. Geen haast. Vakantie. Relaxed man! De klepjes van de jongens gaan tegen 0800uur langzaam open. De onze knipperen dan al even. Af en toe open, af en toe dicht. Vandaag staat om 1630uur de One World Observatory op het programma. Verder niets. Niets wat we nog moeten. We kunnen de tijd vullen met wat we willen. Joep en Bink willen nog graag met de boot naar Ms. Liberty. Verder niets. We hebben al veel gezien. Al veel gedaan. Dus wij zien wel hoe de dag verder loopt.
Dorien haalt broodjes. Ik loop mee voor de koffie. Ik zet hier zelf maar koffie, want in de buurt is niks bijzonders. Niks bijzonders, want we zijn verwend . Verwend door StarBucks haar Red-eye. Hier geen StarBucks. Dus zet ik het zelf. Dat gaat prima. Zelfs lekker. Maar de filterkoffie is op, dus loop ik met Dorien mee. Dorien regelt de broodjes. Ik de koffie. Ik heb “Mark’s merk” gevonden, maar deze staat hoog in het schap. Ik krijg een stokje van de eigenaar. Een stokje met een knijper eraan. Ik hengel behendig, zonder de hele winkel om te dominoën, m’n koffie omlaag. Ga snel terug om koffie te zetten. Dorien blijft bij de broodjes die terplekke vers worden bereidt, met gebakken ei en kaas. Een winkeltje waar we in Nederland nooit binnen zouden lopen. Maar hier haalt Dorien haar broodjes. Al 3 dagen. De heerlijkste warme broodjes, zo blijkt. Want ik zie ze smullen. Dan moet het wel lekker zijn!
We pakken de metro naar Wall Street. Vandaar lopen we naar Pier 11. Hier pakken we de Hop On/Off boot, behorende bij onze 48uur Hop On/Off bus tourticket. Onze wandeling van Wall Street naar de pier voert ons langs een heel leuk stukje NY. Oude gebouwen, staande tussen de reuzen. Oude pandjes gevuld met restaurants en barretjes. Mhh gezellig. Dat met de zonnetje aan de hemel. Terrasjes gevuld. Het ziet er aantrekkelijk uit. Maar is nu 1100uur. Te vroeg om hier te zitten. Ons gevoel zegt wat anders. Maar we lopen pedagogisch verantwoord toch maar door. Verstandig. Want bij de boot staat al een kleine rij. Wij kunnen nog meevaren. We gaan van Pier 11 naar Pier 78 met onderweg een looping om Ms. Liberty. De zon staat mooi in onze rug. Dus een prachtige uitzicht op haar. Uitzicht op de Sky-Line van NY is ook adembenemend. Wat imposant allemaal. Wat indrukwekkend. Wat een verscheidenheid. Maar mooi!. Ook zien we de One World Tower – de One World Trade Tower. Zij (of hij..) staat hier triomfantelijk boven alles uit te pieken. ‘Zie mij staan’ in de sky-line. Prachtig. Hé kijk jongens, daar gaan we vanavond op! Yes we are! Dorien zegt nog tegen Bink “probeer te onthouden wat je nu ziet, want dit ga je nog heel veel op TV zien. De sky-line van NY”. Waarop Bink zegt “Ja, vooral die hijskraan, die is mooi!” Geweldig! Mooi om NY vanuit de ogen van een achtjarige te zien.
Tijdens de boottocht tettert de ‘mico man’ alle toeristenvoer over NY over ons uit via de speakers. Waar je de beste Pizza’s kunt eten, waar de beste souvenirs kunt kopen, waar de beste steaks kunt eten, waar de beste barretjes zitten en on en on.... Souvenirs moet je zijn op Canal Street. Dus daar gaan we heen.
Op onze weg daarheen komen we langs een oude tramlijn. Deze werkloze tramlijn is omgetoverd in een kunst en natuur wandel belevingspad, genaamd The High Line. Loopt tussen de gebouwen door. Mooie uitzichten. Mooie rustpunten. Mooie natuur. En dit alles midden in deze altijd doorrazende stad. Hier kan je ongestoord wandelen. Ongestoord stilstaan. Ongestoord genieten van het uitzicht. Want stil staan in NY is bijzonder. Dat doen maar 2 type mensen. Zoekende of Kopende mensen. Deze 2 type mensen trekt ook 2 type mensen aan. Helpers en Verkopers. Meestal de Verkopers. En soms de Helpers. Deze 2 types zijn duidelijk te onderscheiden. Hele verschillende types. Waarvan de helpers de leuke zijn. Maar hier heb je geen last. Hier kan je stilstaan totdat je een ons weegt. Heerlijk deze oase in de bruisende stad. Prachtig idee.
We stappen van deze ‘tramlijn’ af op 32 Street. Ook weer een prachtige straat, ook met oude gebouwen met mooie restaurants. Mooie barretjes. Wat een relaxed gedeelte van de stad. We lopen verder naar Canal Street. Hier zijn de souvenirs. Hier zijn de koopjes. Maar na 50 meter zijn we al verzuurd. Hier huizen namelijk de Verkopers. Kohsan Road- Bangkok is er niets bij. We zijn snel ontnuchterd. Gatver, weg hier. Niks kopen. Geen oogcontact. Niet stilstaan. We lopen snel door en we duiken de metro in. Onze veilige haven. Hierlangs ontvluchten we deze heksenketel.
We gaan richting One World. Het is al tegen half vier en we zijn er nog niet. Ook moeten we 15 minuten vóór aanvang er zijn. Willen misschien nog langs 9/11 museum. Misschien nog langs St. Paul’s Chapel. Dit was tijdens 9/11 de opvangplek voor alle hulpverleners. Was de plek met alle foto’s van vermiste mensen tijdens 9/11. Was het ‘museum’ na 9/11. Is nu weer een Chapel. Weer een kerk. Ook weer gebruikt als kerk. Met her en der slechts een paar kleine herinneringen aan 9/11. Alle andere herinneringen zijn verhuisd naar het nieuwe museum. Dit blijft echter een bijzondere plek! Deze Chapel is blijven staan tussen al het geweld. De laatste aanwezige herinneringen zijn overweldigend. We hebben het 12 jaar geleden al gezien. Toen nog in de volle glorie als bedevaartsoort. Waar nabestaanden hopeloos wachten op de terugkeer van hun vermisten. Vergeefs. Toen en nu krijg je hier koude rillingen van.
Na onze ode aan de Twin Towers, ode aan de ramp van 9/11 gaan we van de oude naar de nieuwe wereld. Ode aan de nieuwe wereld. Ode aan de One World. We lopen rechts om deze reus heen. Hier staat al een hele lange rij. Maar wij hebben kaartjes. Deze rij helaas ook. Zij hebben kaartjes van vóór 1500uur! Wij hebben kaartjes van 1630uur. Dus ná 1500uur. Oeps. We moeten naar de rechter kant. In die andere lange rij. Deze rij is nog niet zo lang maar groeit snel. Hier staan we dus nog wel even. Zitten we nog wel even. Want Bink en Joep geven ons het goede voorbeeld. Zij gaan zitten. Wij volgen dit op. Net als onze buurman. Hij zegt “They had an good idea, isnt it”. Voordeel van deze kant is dat we in de schaduw van de reus kunnen zitten. Nog een voordeel van zo’n lange rij is dat je contact kunt maken. Contact met je naaste mede wachtende. Naast ons zit een politie agent uit Ohio. Hij is hier met zijn ouders. Zijn ouders willen niet zitten. Zijn waarschijnlijk, door hun leeftijd, bang niet meer overeind te kunnen komen. Wie zal het zeggen. We hebben de komende uren een gezellig gesprek met deze agent. Zo vergaat de tijd gezellig en snel. Er zijn ook mensen die worden geïrriteerd. Waarbij hun bloeddruk oploopt. Waarbij hun tijd in de rij waarschijnlijk véél langer en véél minder gezellig is als de onze. Het is een keuze.
Uiteindelijk mogen we tegen 1715 uur naar binnen. Hierbij verruilen we onze schaduwkant voor met een airco geregelde ruimte. Nog steeds wachten. Maar wel binnen. In de zon is het toch al gauw 32C! Hier lekker chill. Nog een kwartiertje en dan mogen we door alle veiligheidsmaatregelen heen. Mogen we de spelonken in. Die ons naar de liften gaat brengen. Dan op naar de toren. Naar de, wat achteraf blijkt, een meervoudige climax!
Vanuit de speellonken van de toren, de rotsen waarop deze toren is gebouwd, waarop New York is gebouwd, komen we aan bij de lift. Deze lift brengt ons in 60 sec naar verdieping 102. Dat is een kleine 500m omhoog! Deze lift gebruikt meer steroïden dan Ben Johnson. Die had 9.79 sec nodig op de 100m horizontaal. Deze lift haalt de 500m in 60s, verticaal vel te verstaan. De wanden van de lift zijn gemaakt van flatscreens. Wanden die ons het verhaal NY in deze 60 sec vertelt. Van het ontstaan tot aan nu. Prachtig historisch overzicht! Prachtige start. Mooi bedacht.
Uit de lift worden we ontvangen in een bios. Weer worden we getrakteerd op beelden historie van NY. Getrakteerd op alle High lights behorend bij NY. Lekker Amerikaans. Lekker ‘we are the best’. Maar oh zo mooi. Met als sluitstuk van deze film het virtuele uitzicht van deze toren. En dan ineens gaan beeldschermen omhoog, gaan we van de virtuele wereld over in de reële wereld. Nu het echte uitzicht van deze toren! WOW. Het groeiende applaus is hier zeker op haar plaats. Wat een apotheose. Wat een climax. Wat een uitzicht. Wat… Wauw!!
Wij mogen op de voor publiek beschikbare vloeren 102, 101 en 100. Hierboven zijn nog 6 verdiepingen. Maar dat is voor maintenance. Op ‘onze’ verdiepingen is het druk. Maar niet te. Je hebt prima uitzicht. En drukte hoort bij een grand opening. Anders is het niet grand! Van de mega drukte beneden, mega drukte buiten en mega wachtrijen verneem je hier niet veel van. Bij het verlaten vragen we aan de liftboy; 'busy today?', krijgen we als antwoord te horen dat deze toren op dit moment 800 mensen per 15 min verwerkt. 800! Een kleine 60 per minuut. Dat is 1 per seconde. Elke seconde er 1 in en er 1 uit. Wat een flow! Dit alleen al is een knap staaltje werk.
Wij gaan weer omlaag. Weer begeleidt door een film. Nu een film over de Sky Line van NY, vanuit de One World. En om de One World. Op verdieping 6 boort de camera zich weer in het gebouw, in de lift en heb je weer het beeld wat je normaal in een lift hebt. Donkere wanden. Dan gaan de deuren weer open. Ondanks dat je deels weet wat er kan komen, blijft het spectaculair! Deze liften zoeven op en neer in 60 seconden, alle 100 verdiepingen. Zonder een trillinkje. Zonder dat je voelt dat hij versneld, zonder dat je verneemt dat hij vertraagd. Hopelijk hebben we het echte uitzicht gezien van de toren. Want als de ramen van deze toren nu net zo nep zijn als de rotsen in de kelder. Stel dat de ramen nu ook eens gemaakt zijn van flatscreens. Dan zijn we feitelijk met z’n allen in de kelder gebleven. Hebben daar met z’n allen heerlijk tv zitten kijken. Zijn heerlijk voor de gek gehouden. Heerlijk genoten van een knap staaltje 2020 techniek. Wie zal het zeggen. Want na Orlando’s Universal studio’s weten we dat alles mogelijk is. Alles! God Bless the United States!
We staan weer buiten. Weer buiten in de nog steeds groeiende mensen massa. Zij gaan allemaal nog. Wij hebben het gehad en gaan richting het gezellige straatje van vanochtend. Willen proosten op al het moois wat we gezien hebben. Proosten op onze laatste dag. Proosten op laatste dag NY. En de één na laatste vakantiedag. Eén na laatste Lestgousaeast. Maar we kunnen het straatje niet terug vinden. We lopen al 30 minuten en we geven het uiteindelijk op. We zijn moe. Willen niet in het donker terug. Niet In het donker door donker Brooklyn. Dus we vertrekken, op naar Mark’s World. Hier gaan we deze dag afsluiten. Hier deze dag afproosten. Deze spectaculaire dag. Vol hoogtepunten. Wat een Climax op deze vakantie. Gelukkig hebben we de foto’s nog!
Morgen einde Lestgousaeast. Morgen vliegen we terug naar Huis. Morgen nog één reisdag. Reizen we terug naar Nederland. Terug naar de toekomst. Want we gaan de tijd inhalen. Want in morgen ligt al het nieuwe. Dus vliegen terug naar wat dat weer komen gaat. Spannend. We gaan het beleven!
Vandaag onze laatste dag dat we NY kunnen uitpluizen. Kunnen bekijken. Observeren en absorberen. Het wordt een dag van hoogtepunten. Geweldig!
We hebben de tijd. Geen wekker. Geen haast. Vakantie. Relaxed man! De klepjes van de jongens gaan tegen 0800uur langzaam open. De onze knipperen dan al even. Af en toe open, af en toe dicht. Vandaag staat om 1630uur de One World Observatory op het programma. Verder niets. Niets wat we nog moeten. We kunnen de tijd vullen met wat we willen. Joep en Bink willen nog graag met de boot naar Ms. Liberty. Verder niets. We hebben al veel gezien. Al veel gedaan. Dus wij zien wel hoe de dag verder loopt.
Dorien haalt broodjes. Ik loop mee voor de koffie. Ik zet hier zelf maar koffie, want in de buurt is niks bijzonders. Niks bijzonders, want we zijn verwend . Verwend door StarBucks haar Red-eye. Hier geen StarBucks. Dus zet ik het zelf. Dat gaat prima. Zelfs lekker. Maar de filterkoffie is op, dus loop ik met Dorien mee. Dorien regelt de broodjes. Ik de koffie. Ik heb “Mark’s merk” gevonden, maar deze staat hoog in het schap. Ik krijg een stokje van de eigenaar. Een stokje met een knijper eraan. Ik hengel behendig, zonder de hele winkel om te dominoën, m’n koffie omlaag. Ga snel terug om koffie te zetten. Dorien blijft bij de broodjes die terplekke vers worden bereidt, met gebakken ei en kaas. Een winkeltje waar we in Nederland nooit binnen zouden lopen. Maar hier haalt Dorien haar broodjes. Al 3 dagen. De heerlijkste warme broodjes, zo blijkt. Want ik zie ze smullen. Dan moet het wel lekker zijn!
We pakken de metro naar Wall Street. Vandaar lopen we naar Pier 11. Hier pakken we de Hop On/Off boot, behorende bij onze 48uur Hop On/Off bus tourticket. Onze wandeling van Wall Street naar de pier voert ons langs een heel leuk stukje NY. Oude gebouwen, staande tussen de reuzen. Oude pandjes gevuld met restaurants en barretjes. Mhh gezellig. Dat met de zonnetje aan de hemel. Terrasjes gevuld. Het ziet er aantrekkelijk uit. Maar is nu 1100uur. Te vroeg om hier te zitten. Ons gevoel zegt wat anders. Maar we lopen pedagogisch verantwoord toch maar door. Verstandig. Want bij de boot staat al een kleine rij. Wij kunnen nog meevaren. We gaan van Pier 11 naar Pier 78 met onderweg een looping om Ms. Liberty. De zon staat mooi in onze rug. Dus een prachtige uitzicht op haar. Uitzicht op de Sky-Line van NY is ook adembenemend. Wat imposant allemaal. Wat indrukwekkend. Wat een verscheidenheid. Maar mooi!. Ook zien we de One World Tower – de One World Trade Tower. Zij (of hij..) staat hier triomfantelijk boven alles uit te pieken. ‘Zie mij staan’ in de sky-line. Prachtig. Hé kijk jongens, daar gaan we vanavond op! Yes we are! Dorien zegt nog tegen Bink “probeer te onthouden wat je nu ziet, want dit ga je nog heel veel op TV zien. De sky-line van NY”. Waarop Bink zegt “Ja, vooral die hijskraan, die is mooi!” Geweldig! Mooi om NY vanuit de ogen van een achtjarige te zien.
Tijdens de boottocht tettert de ‘mico man’ alle toeristenvoer over NY over ons uit via de speakers. Waar je de beste Pizza’s kunt eten, waar de beste souvenirs kunt kopen, waar de beste steaks kunt eten, waar de beste barretjes zitten en on en on.... Souvenirs moet je zijn op Canal Street. Dus daar gaan we heen.
Op onze weg daarheen komen we langs een oude tramlijn. Deze werkloze tramlijn is omgetoverd in een kunst en natuur wandel belevingspad, genaamd The High Line. Loopt tussen de gebouwen door. Mooie uitzichten. Mooie rustpunten. Mooie natuur. En dit alles midden in deze altijd doorrazende stad. Hier kan je ongestoord wandelen. Ongestoord stilstaan. Ongestoord genieten van het uitzicht. Want stil staan in NY is bijzonder. Dat doen maar 2 type mensen. Zoekende of Kopende mensen. Deze 2 type mensen trekt ook 2 type mensen aan. Helpers en Verkopers. Meestal de Verkopers. En soms de Helpers. Deze 2 types zijn duidelijk te onderscheiden. Hele verschillende types. Waarvan de helpers de leuke zijn. Maar hier heb je geen last. Hier kan je stilstaan totdat je een ons weegt. Heerlijk deze oase in de bruisende stad. Prachtig idee.
We stappen van deze ‘tramlijn’ af op 32 Street. Ook weer een prachtige straat, ook met oude gebouwen met mooie restaurants. Mooie barretjes. Wat een relaxed gedeelte van de stad. We lopen verder naar Canal Street. Hier zijn de souvenirs. Hier zijn de koopjes. Maar na 50 meter zijn we al verzuurd. Hier huizen namelijk de Verkopers. Kohsan Road- Bangkok is er niets bij. We zijn snel ontnuchterd. Gatver, weg hier. Niks kopen. Geen oogcontact. Niet stilstaan. We lopen snel door en we duiken de metro in. Onze veilige haven. Hierlangs ontvluchten we deze heksenketel.
We gaan richting One World. Het is al tegen half vier en we zijn er nog niet. Ook moeten we 15 minuten vóór aanvang er zijn. Willen misschien nog langs 9/11 museum. Misschien nog langs St. Paul’s Chapel. Dit was tijdens 9/11 de opvangplek voor alle hulpverleners. Was de plek met alle foto’s van vermiste mensen tijdens 9/11. Was het ‘museum’ na 9/11. Is nu weer een Chapel. Weer een kerk. Ook weer gebruikt als kerk. Met her en der slechts een paar kleine herinneringen aan 9/11. Alle andere herinneringen zijn verhuisd naar het nieuwe museum. Dit blijft echter een bijzondere plek! Deze Chapel is blijven staan tussen al het geweld. De laatste aanwezige herinneringen zijn overweldigend. We hebben het 12 jaar geleden al gezien. Toen nog in de volle glorie als bedevaartsoort. Waar nabestaanden hopeloos wachten op de terugkeer van hun vermisten. Vergeefs. Toen en nu krijg je hier koude rillingen van.
Na onze ode aan de Twin Towers, ode aan de ramp van 9/11 gaan we van de oude naar de nieuwe wereld. Ode aan de nieuwe wereld. Ode aan de One World. We lopen rechts om deze reus heen. Hier staat al een hele lange rij. Maar wij hebben kaartjes. Deze rij helaas ook. Zij hebben kaartjes van vóór 1500uur! Wij hebben kaartjes van 1630uur. Dus ná 1500uur. Oeps. We moeten naar de rechter kant. In die andere lange rij. Deze rij is nog niet zo lang maar groeit snel. Hier staan we dus nog wel even. Zitten we nog wel even. Want Bink en Joep geven ons het goede voorbeeld. Zij gaan zitten. Wij volgen dit op. Net als onze buurman. Hij zegt “They had an good idea, isnt it”. Voordeel van deze kant is dat we in de schaduw van de reus kunnen zitten. Nog een voordeel van zo’n lange rij is dat je contact kunt maken. Contact met je naaste mede wachtende. Naast ons zit een politie agent uit Ohio. Hij is hier met zijn ouders. Zijn ouders willen niet zitten. Zijn waarschijnlijk, door hun leeftijd, bang niet meer overeind te kunnen komen. Wie zal het zeggen. We hebben de komende uren een gezellig gesprek met deze agent. Zo vergaat de tijd gezellig en snel. Er zijn ook mensen die worden geïrriteerd. Waarbij hun bloeddruk oploopt. Waarbij hun tijd in de rij waarschijnlijk véél langer en véél minder gezellig is als de onze. Het is een keuze.
Uiteindelijk mogen we tegen 1715 uur naar binnen. Hierbij verruilen we onze schaduwkant voor met een airco geregelde ruimte. Nog steeds wachten. Maar wel binnen. In de zon is het toch al gauw 32C! Hier lekker chill. Nog een kwartiertje en dan mogen we door alle veiligheidsmaatregelen heen. Mogen we de spelonken in. Die ons naar de liften gaat brengen. Dan op naar de toren. Naar de, wat achteraf blijkt, een meervoudige climax!
Vanuit de speellonken van de toren, de rotsen waarop deze toren is gebouwd, waarop New York is gebouwd, komen we aan bij de lift. Deze lift brengt ons in 60 sec naar verdieping 102. Dat is een kleine 500m omhoog! Deze lift gebruikt meer steroïden dan Ben Johnson. Die had 9.79 sec nodig op de 100m horizontaal. Deze lift haalt de 500m in 60s, verticaal vel te verstaan. De wanden van de lift zijn gemaakt van flatscreens. Wanden die ons het verhaal NY in deze 60 sec vertelt. Van het ontstaan tot aan nu. Prachtig historisch overzicht! Prachtige start. Mooi bedacht.
Uit de lift worden we ontvangen in een bios. Weer worden we getrakteerd op beelden historie van NY. Getrakteerd op alle High lights behorend bij NY. Lekker Amerikaans. Lekker ‘we are the best’. Maar oh zo mooi. Met als sluitstuk van deze film het virtuele uitzicht van deze toren. En dan ineens gaan beeldschermen omhoog, gaan we van de virtuele wereld over in de reële wereld. Nu het echte uitzicht van deze toren! WOW. Het groeiende applaus is hier zeker op haar plaats. Wat een apotheose. Wat een climax. Wat een uitzicht. Wat… Wauw!!
Wij mogen op de voor publiek beschikbare vloeren 102, 101 en 100. Hierboven zijn nog 6 verdiepingen. Maar dat is voor maintenance. Op ‘onze’ verdiepingen is het druk. Maar niet te. Je hebt prima uitzicht. En drukte hoort bij een grand opening. Anders is het niet grand! Van de mega drukte beneden, mega drukte buiten en mega wachtrijen verneem je hier niet veel van. Bij het verlaten vragen we aan de liftboy; 'busy today?', krijgen we als antwoord te horen dat deze toren op dit moment 800 mensen per 15 min verwerkt. 800! Een kleine 60 per minuut. Dat is 1 per seconde. Elke seconde er 1 in en er 1 uit. Wat een flow! Dit alleen al is een knap staaltje werk.
Wij gaan weer omlaag. Weer begeleidt door een film. Nu een film over de Sky Line van NY, vanuit de One World. En om de One World. Op verdieping 6 boort de camera zich weer in het gebouw, in de lift en heb je weer het beeld wat je normaal in een lift hebt. Donkere wanden. Dan gaan de deuren weer open. Ondanks dat je deels weet wat er kan komen, blijft het spectaculair! Deze liften zoeven op en neer in 60 seconden, alle 100 verdiepingen. Zonder een trillinkje. Zonder dat je voelt dat hij versneld, zonder dat je verneemt dat hij vertraagd. Hopelijk hebben we het echte uitzicht gezien van de toren. Want als de ramen van deze toren nu net zo nep zijn als de rotsen in de kelder. Stel dat de ramen nu ook eens gemaakt zijn van flatscreens. Dan zijn we feitelijk met z’n allen in de kelder gebleven. Hebben daar met z’n allen heerlijk tv zitten kijken. Zijn heerlijk voor de gek gehouden. Heerlijk genoten van een knap staaltje 2020 techniek. Wie zal het zeggen. Want na Orlando’s Universal studio’s weten we dat alles mogelijk is. Alles! God Bless the United States!
We staan weer buiten. Weer buiten in de nog steeds groeiende mensen massa. Zij gaan allemaal nog. Wij hebben het gehad en gaan richting het gezellige straatje van vanochtend. Willen proosten op al het moois wat we gezien hebben. Proosten op onze laatste dag. Proosten op laatste dag NY. En de één na laatste vakantiedag. Eén na laatste Lestgousaeast. Maar we kunnen het straatje niet terug vinden. We lopen al 30 minuten en we geven het uiteindelijk op. We zijn moe. Willen niet in het donker terug. Niet In het donker door donker Brooklyn. Dus we vertrekken, op naar Mark’s World. Hier gaan we deze dag afsluiten. Hier deze dag afproosten. Deze spectaculaire dag. Vol hoogtepunten. Wat een Climax op deze vakantie. Gelukkig hebben we de foto’s nog!
Morgen einde Lestgousaeast. Morgen vliegen we terug naar Huis. Morgen nog één reisdag. Reizen we terug naar Nederland. Terug naar de toekomst. Want we gaan de tijd inhalen. Want in morgen ligt al het nieuwe. Dus vliegen terug naar wat dat weer komen gaat. Spannend. We gaan het beleven!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley