Dag 11! – Reisdag – Key Largo - Cape Canaveral.

We zijn weer wakker. De airco heeft de hele nacht gedraaid. Dit met name om Dorien af te koelen. Ze is weer wakker. De nacht te vroeg ingezet. Nacht te vroeg beëindigd. Haar pijnstilling is uitgewerkt. En de pijn is dus weer terug. Ligt weer te draaien. Daar krijg je het normaal al warm van maar bij ruim 30C buiten, krijg je het hier aan de Golf van Mexico, heel toepasselijk, Spaans benauwd. Dorien nu dus ook. Dus Airco aan.
Maar goed, weer wakker dus. We smeren snel wat broodjes. Geen uitgebreid ontbijt vandaag. Want we gaan met Dorien naar de dokter. Volgens Google heeft Dorien een midden-oorontsteking. Dus, Go see the Docter! We verzetten de camper en parkeren deze bij de visitor center van het park. Nog geen 2 min. rijden. Hier hebben ze Wifi. Hier kunnen we een dokter voor Dorien Googlelen. De Dokter blijkt ook vlakbij te zijn. Dus daar gaan we naartoe. Komen we aan op het adres, is het bij de supermarkt. Een A1 service punt. A1 service, maar vandaag gesloten. Eigenlijk maar goed, want het zier er sjofel uit. Ik stel voor om een groot ziekenhuis te proberen. Gewoon via de ER. Betalen moeten we toch. Groot ziekenhuis zit op 20 minuten rijden. Dus wij rijden. Dorien heeft alweer pijnstilling gehad en deze doet z’n werk. Dus nu vallen de klachten mee. Ze stelt daarom voor om de camper in beweging te houden en pas te stoppen als het niet meer gaat. Als het wel gaat, dan kachelen in één keer door te naar Titusville. Hier heeft ze een camping gezien, wat vlakbij Cape Canaveral -Kennedy Space Center- ligt.
Ik heb 3 setjes proeflenzen bij me. Voor de vakantie ben ik met lenzen begonnen. OKl, 20 jaar te laat, maar ‘what the hack’. Heb verschillende sterktes mee om uit te proberen. Om te bepalen wat het beste bij mij past. Het beste past de Multifocale +2,5 en MF+1. Multifocaal, in een lens! Mooi systeem. Maar bij het openen van mijn favoriete lenzenbakje, zit er niets in. Raar? Alleen vloeistof? Geen lenzen? De andere 2 zijn normaal gevuld. Lenzenvloeistof en de gebruikelijke lenzen. Niet dubbel. Gewoon wat er in hoort te zitten, zit er in. Maar mijn favoriet is leeg! Raar? Bij de laatste keer –bakje schoonmaken, lenzen er weer in, vloeistof erop en bakje dicht- is toch wat fout gegaan in de volgorde. Ben nog een echte "Lenzen-Virgin".

Dus we halen bij Starbucks een 'Red Eye', altijd lekker om hier de dag mee te beginnen. Zwarte sterke koffie met een expresso erdoor. Mmm, I love it! Tanken de camper vol. En vort, op naar Titusville.
We hebben de gang er goed in. Met 75 mile/uur blazen we noordwaarts via Florida's Turnpike - The Less Stressway. Deze highway rijdt lekker door, zeker met de Sun Pass (Prepaid Toll) die we hebben. Wat ook opvalt met onze vakantie aan de West kust -7 jaar geleden- is dat de wegen hier veel beter onderhouden zijn. Geen grote gaten in de weg. Alles zier er strak uit en veelal nieuw. Ook de bermen zijn super strak, gemaaid en schoon. Of het is het verschil tussen Oost en West, of Amerika heeft de afgelopen jaren -onder Obama- letterlijk flink aan de weg getimmerd. Je kunt flink doorblazen dus. Het voordeel van reizen met kinderen is dat ze van tijd tot tijd jou in het gareel houden. Dit door “Ik moet naar Toilet” te roepen. Dan moet je even aan de teugels trekken, verplicht en een rustplaats zoeken. Deze weg heeft om de 45 mile Service Plazas. Dat zijn grote parkings, heel handig in het midden van de weg gesitueerd, met alle service die je nodig zou kunnen hebben. Dan hoef je niet van de High Way af. Zodat je niet van je route hoeft af te wijken. Zodat je niet je geld ergens anders uitgeeft. Deze stop kunnen we ook gebruikmaken van de Moederdag cake. Deze staat toch nog werkloos in de koelkast. Het ontbijt vanochtend was “karig”. Komt mooi uit dus, kan hij ook zijn dienst bewijzen; “Happy Motherday!”
Cake op. Alle bekers weer bijgevuld. Koffie bij de hand en daar gaan we weer. Na een uurtje rijden hetzelfde geluid: “Ik moet naar Toilet”. Dus weer een Service Plaza. Verder hetzelfde ritueel, alleen de cake blijft in de koelkast.
Deze highway is echt saai. Het is echt een -ik wil hier weg- weg.. Het doet wat het moet doen. Snel van A naar B. Met de Service Plaza en de Sun Pass lukt dat zeker, prachtig systeem! Van Miami hebben we niets gezien, niets gemerkt, geen last gehad. Geen file, geen vertraging. Geen seconde van onze vakantie hierdoor ingeleverd. Dus het klopt; Florida Turnpike, The Less Stressway!!
Onderweg ineens, hé wat is dat? Regen! Raar? Nog niet gehad deze vakantie. Waar zit de hendel?, knop, of schakelaar van de ruitenwissers? Nog niet eerder hoeven gebruiken. Dus is het even zoeken. Gevonden en na 15 slagen is de bui alweer verdampt. Alles weer terug op zoals het was. Zonnig, droog en lekker warm. Paradise!

Na een kleine 2 uur rijden is de pijnstilling van Dorien uitgewerket. Ziet het niet meer zitten. Dus dan nu wél naar een dokter. Simpel. Gewoon nu naar een groot ziekenhuis. Naar de ER. Er nu naar laten kijken. De keuze is gevallen op: Lawnwood Medical Center, Fort Pierce, FL. Gelukkig hebben we navigatie gehuurd bij deze camper. Je selecteert bij “handige adressen”: ziekenhuis, en hij genereerd een lijstje. Je selecteert wederom (op afstand) waar je heen wilt. En hij kleurt voor jou de route. Geniaal!
We zoeken een parkeerplaats voor de Camper, wat niet echt gebruikelijk is. Dus bezet 4 plaatsen, zodat ik weet (door de uitzwaai) dat ik hier ook weer weg kan komen. Ik ben niet bang voor ziekenhuizen maar ik ga liever dan ik kom. Dus gaan wil ik veiligstellen.
We melden ons bij de hoofdingang en de mevrouw wil een naam hebben. Winters. Deze naam staat niet in de computer. Welke patient wilt u bezoeken? Ik ben de patiënt, zegt Dorien en legt haar klacht uit. De mevrouw regelt gelijk transport. Deze komt meteen voor u, u kunt hier wachten. Nog geen minuut later staat er een mega golfcar, die ons naar de ER brengt. De man zegt dat hij ons ook weer kan terugbrengen bij de parking. Handig. Ik vraag aan de ‘Driver’ of het een drukke dag is. Nee zegt hij, rustig en dat is goed. Daar heeft hij helemaal gelijk in. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen een spoedbehandeling. Dorien mag gelijk mee voor onderzoek. Joep, Bink en ik blijven achter bij de tv. Of dat erg is. De jongens vinden het allang goed. Een stoel, gratis Wifi en een tv. Wat kan een kind nog meer wensen?
Dorien krijgt een recept en een adres mee waar alles af te halen. Alle rekeningen worden thuis gestuurd. Hopelijk is het portvrij. Het adres blijkt een supermarkt te zin. Weer een Supermarkt, de metrapool van deze samenleving! We moeten 30 min. wachten totdat onze medicijnen gereed zijn. Toevallig. Kunnen we gelijk boodschappen doen. Jajact voevallig?! Wij zijn waarschijnlijk vast niet de enige die dit denken, die dit doen. Zodat het ziekenhuis zijn toekomstige clientèle hiermee veiligstelt. Want door de overconsumptie eindigen we daar uiteindelijk allemaal toch weer.

Dorien heeft nieuwe medicijnen. Nieuwe pijnstilling. Zij kan er weer tegen. Kunnen we onze weg vervolgen. Op naar, waar we reeds naar op weg naar waren: Titusville. Tegen 2000uur hebben we via Fort Pierce dan einderlijk Titusville bereikt. Joep ,Bink en ik werpen een blik op strand. Hier zie je gelijk het grote gebouw van NASA aan de andere kant van de Indian River liggen. Binnen handbereik maar wanneer we daar heengaan is onduidelijk. Morgen of overmorgen? We gaan het zien. Maar nu eerst snel in de ‘Pool’ want deze sluit met 45 min. Lekker met zijn drieën, bij ondergaande zon, ravotten in het zwembad. Al het reisleed van de 275 mile van vandaag losweken.
Splash!