Dag 14 – Reisdag Titusville – Savannah.

We zijn er klaar voor. Het ontbijt is achter de kiezen. Camper weer geleegd & gevuld. We kunnen rijden. Bij het krieken van de dag ben ik nog naar het strand gelopen. Om de zon zien opkomen. De dag wakker zien worden. Zelf wakker worden. Zonnetje, water en serene rust. Wat een prachtige start van de dag.
Vandaag wordt een lange slopende dag. Alleen weten we dat nog niet. We gaan op naar de parken. Richting de natuur. De rust. Tot je zelf komen. Hierin passen geen computers. Geen wifi. Geen stroom. Dus loopt het dagboekvullen hier vast. Dag 14-20 moeten nog geschreven worden. Moeten later worden aan gevuld. Later worden in gevuld. Dag 21-30 zijn al geschreven. Staan nog in m'n laptop. Moeten alleen nog worden geupload. De foto’s vanaf dag 14-30 moeten nog worden gesorteerd. We hebben dus nog wat uurtjes vakantie herinneringen te gaan.

We schrijven 14 mei. De dag dat we van Tisusville naar Savanah rijden. Als ik dit intik is het al 2 juni. Zijn we al weer thuis. Al weer aan het werk. Alweer naar school. Ik maak het verhaal op uit de kernwoorden die ik tijdens de reis, per dag, heb genoteerd. Om er zo een kloppend verhaal van de te maken. Kloppend aan de feiten. Kloppend bij de foto’s. Kloppend aan onze herinneringen.

We rijden van Tisusville naar Savanah. Savanah ligt op de helft van ons doel. Ons doel is The Great Smoky Mountains, wat totaal een 600 miles te gaan is. Eerste deel naar Savanah is ‘slechts’ een kleine 300. De route verloopt snel. Het is mooi weer. We zijn optijd in Savannah. Savannah is een mooi oud stadje, zo blijkt. Groot geworden door de slavenij. Rijk geworden aan de slavenij. Savannah is mede bekend door de vele films die hier zijn opgenomen. Waarvan Forest Gump misschien wel de bekendste is. We vinden in Savanah een Tram-Autootje. Deze rijdt de toeristen rond in een hop on/of busje. Met een bestuurder die onderweg alle leuke feitjes meldt bij wat je ogen hier krijgen voorgeschoteld. Het is een prachtig dorpje. Gekenmerkt door vele parkjes. Door mooie huizen en door de kenmerkende bomen met hangende slierten. Prachtig!

Met dit trammetje zie je de alle mooie delen van de stad. We stappen uit op de kade. Prachtige winkeltjes, restaurantjes en barretjes. We vinden snel een restaurantje wat we willen uit proberen. Dit ziet er leuk uit. Waarom zouden we verder lopen? Dit is leuk. Dit proberen we. The Shrimp Factoty. Het is nog vroeg, de zaak is nog redelijk leeg. Loopt echter snel vol terwijl wij er zitten. Wij zitten. Wij bestellen. Wij genieten.
Een lokaal biertje hebben we wel trek in. Tenminste, als ze dat op de tap hebben. Gelukkig hebben ze meerdere lokale keuzes. Dus nemen we beide een andere. Kunnen we lekker van elkaar proeven. Heerlijk. Ook kiezen we voor lokaal eten, zoals "Fried Green Tomatoes". Bekend van de film. Bekend van de streek. Dit moeten we proberen. Dat bestellen we. Verder bestellen we beide een Shrimp / Crab combi. Dit ben je eigenlijk wel verplicht te bestellen in deze zaak, in deze omgeving. Wij zijn hier nu. Dus gaan dit nu proberen. Joep en Bink nemen beide Fish & Chips. Colaatje en een kleurplaat. Wat wil een kind nog meer. Echt vakantie.
Het eten smaakt voortreffelijk! De tomaten, groene tomaten gebakken in een bier/karnemelk beslagje. Fris dipje erbij. Wie lust dit nou niet? Ook de crab is een goede keuze. Nog nooit gehad, maar hier smaakt het super. Begeleidt met heerlijke lokale biertjes. IPA. Nog nooit van gehoort maar een voortreffelijke keuze.

Na het eten sneupen we wat langs de winkeltjes . Langs de kade wandelen. Langs alle gezelligheid. Komen we langs een leuk snoepwinkeltje. Waar ouderwetse snoepjes en chocolaatjes worden gemaakt en verkocht. Leuk detail is dat er een oude machine staat die oude snoepjes maakt, knipt en inpakt. Leuk van ter plekke maken is dat je ter plekke mag proven. In de hoop om meer te verkopen. Joep en Bink hebben dit snel ontdekt. Hebben beide wat snoepjes te pakken en eten dit al rondstruinend op in dit kinderwalhalla.

Ook komen we in mijn hemels winkeltje. The Peanut Shop. Hier wordt alle soorten, alle smaken, alle mogelijke combinaties van pinda’s verkocht. Je kan het zo gek niet bedenken wat voor smaakje, wat voor jasje, wat voor kleurtje je een pinda je kan geven. Het is hier te vinden. Hier te koop. Een hele winkel vol. En alles mag je proeven. Kortom, …..stoeltje er bij en ….proeven. Heerlijk! We houden ons in, al is het moeilijk. Blijven hangen bij de chocopinda’s. Pinda’s in een dubbele choco dip. Dit smaakt heerlijk. Hier nemen we 2 blikken van mee. Voor thuis, als het de reis tenminste overleeft.. Een voor ons. En een voor Johan en Karin. Die hebben ons naar Amsterdam gebracht en halen ons weer op. Klein souvenirtje. Als dank voor hun lift. Voor hun vriendschap.

Dan hebben we Savanah eigenlijk wel gezien. Kunnen verder het trammetje pakken. Of we lopen naar de camper en proberen nu het nog vroeg is al een stukje van de afstand van morgen af te snoepen. Om de rit morgen in te korten. Goed plan. Gaan we doen. Als we het zat zijn pakken we wel een RV Park.

Dus we verlaten Savanah. Rijden over de grote, hoge brug. De brug waar we vanmiddag nog een mega containerreus onderdoor zagen gaan opzoek naar de haven. Om zich van zijn lading te kunnen ontdoen. Op deze brug nog een laaste blik op Savannah. Prachtige stad aan de rivier. De rivier die Noort en Zuid Caralina scheidt. Een rivier vol herinneringen.

We rijden door zo ver als we zin in hebben. Richting Great Smoky Mountains. Voor de jongens hebben we een film opgezet. Laptop aan de TV. Film op play om de kilometers wat dragelijker te maken.
Het plan: We rijden door zover we zin hebben om dan een RV park pakken. Dat is het plan. Dan lekker slapen. Dat is het plan. Maar plannen zijn leuk. Maar wat is reëel?
We zijn tegen 1700uur begonnen met rijden. Tegen 2000uur hebben we geen zin meer. De film is uit. Onze ogen moe. Dus we Kijken halsrijkend uit naar een RV park. Tegen 2100uur zijn we het zat. Nergens een RV park te zien. Tegen 2200uur zijn we het spuug zat. Maar nog steeds noppes RV Park. Vóór Savannah zagen we om de 10 mile wel een RV plek. Maar na Savannah niks. Noppes. Nada.
Shit. Nu moeten we door. Want de weg terug is te lang. Tenminste, dat hopen we. Anders is het nog heel ver vooruit. We rijden door, kunnen niet anders. We besluiten een grotere benzine pomp te zoeken. Met een Truck stop. Hier gaan wij ook staan. Want m’n luikjes blijven nog maar moeizaam open. Willen eigenlijk liever sluiten. Maar dat kan niet want we rijden nog. Rijden houdt in sturen. Rijden hier op deze weg door de heuvels, door de bossen, in de nacht, houdt in laveren. Laveren tussen de reëen door. Tot twee maal toe hard in de ankers om een confrontatie met Bambi te vermijden. Daarna verder en alert op de vele suïcidale reëen die hier langs, naast en op de weg lopen. Hopelijk zijn we er snel.

We vinden een grote truck stop. Eindelijk, vlakbij (of Orangeburg 125mile / Of vlak bij Colombia 165Mile). Hier mogen we staan. Geen kosten aan verbonden. Na, toch nog een mazzeltje aan deze slopende tocht. Dit bespaart ons weer ergens tussen de $15-$45. Ook hoeven we morgen nog maar een klein stukje, in plaats ruim 300 nu nog maar een kleine 120mile. Dat is dan wel weer lekker.
De camper staat. Het is middernacht. Wij hebben de laatste vrije spot in lange rij grote trucks. Daar staan wij. Snel om de beurt gebruik maken van de toiletten, om dan gezamenlijk in coma te vallen. Heerlijk slapen. Altijd het lekkerste als het lichaam het er meeste verlet van heeft. Heerlijk, onze luikjes dicht en knorren maar…!