Dag 10! - Snorkelen Coral Reef – Moederdag.

Nou Henk, hier is ie: Dag 10!;

Het is Moederdag. Moederdag is de dag dat je je moeder in het zonnetje zet. Maar dat doet papa toch voor ons? Oplossend vermogen zit er dus al vroeg in bij onze jongens. Maar OK, het meeste voorwerk heb is reeds gedaan. Croissants, ‘Hollandse’ bolletjes, en een flesje champagne gekocht. En natuurlijk een Amerikaanse Moederdag taart (Grote hart van aardbeien, en de rest waarschijnlijk mierzoet). Maar zoet hoort het te zijn, op deze dag. Moederdag. Kids hadden al een cadeautje gemaakt op school. Bink heeft het meegenomen. Joep heeft er een foto van meegenomen. Vandaag mag mama het allemaal hebben. Het is haar dag! Ik leg uit hoe wet werkt. Mama wil géén ontbijt op bed. (Waarschijnlijk bang dat zij de zooi zelf mag opruimen…). Dus dat wil ze niet. Ze wilt buiten ontbijten. Buiten ontbijt krijgt ze. Iedereen ligt nog op een oor. Het is nog vroeg. 6.30uur. De zon schijnt dan al lekker. Dus ik ga er snel uit om een stukje te lopen. 4 mile, laat ik dat maar doen. Moet straks in oktober ook. Heb vorige week nog ‘simpel’ een halve gelopen dus dit is een makkie. Uit en thuis in 30min. Plan. Werkelijkheid is dat ik na 2 mile stuk ben. Het is al 30C. En ik ben leeg. Opgedroogd. Al is me dat niet aan te zien, het guts me overal uit! Ben door m’n reserves. Loop verder op m’n wil terug. Maar die begint ook steeds meer tegen dan mee te werken. Maar we halen het, al is het in dik 40 min. Maar, wél gedaan. En wél genoten van een mooie start van deze dag.
Dorien gaat dan net douchen. Ik ga ook gelijk. Leg snel nog een keer uit aan de kinderen wat het plan is. Het is Moederdag. Waar de basis dingen liggen. Om buiten de tafel te dekken. Dat ik zo weer terug ben voor de final touch. Ook leg ik uit dat het allemaal wat anders gaat dan anders. Niet alleen omdat we in Amerika zijn, dat ook natuurlijk, maar omdat mama ziek is. Oorpijn. Oorontsteking en ze heeft niet geslapen! Ze begrijpen de waarschuwing.
We hebben altijd een dubbele dosis (oplos)oordruppels mee van de KNO arts van de kinderen. Je weet maar nooit in een ver vreemd land. Nou de kinderen hebben geen oorpijn. Gisteren de gehele dag in het zwembad geplonsd en gespetterd. Zijn wel verbrand, dat dan wel. Maar geen oorpijn. Dorien is slechts even in het water geweest , om vervolgens de rest van de dag druk te zijn met de computer. Niet verbrand, dat dan niet. Maar wel oorpijn. Bijzonder. Hoe vervelend kan bijzonder zijn.
‘s Avond begon het al. Gelijk na het eten hebben we nog alle stukjes die we al klaar hadden voor dit blog ge-upload. Samen de foto’s per dag uitgezocht. Deze ook ge-upload. Maar bij het uploaden van de filmpjes geloofde Dorien het wel. Ze is er klaar mee. Ze wilt slapen. Wil einde van de pijn. En is naar bed gegaan. Het heeft niet gewerkt. Hele nacht liggen spoken. Niet geslapen. Veel pijn. En niet weten waar je het moet zoeken. Balen! Maar wat nu? Vandaag is het Moederdag en we zouden snorkelen. Wat te doen? Dorien heeft eerst maar oordruppels gemaakt. Die er in. Pijnstilling er in. En dan vrolijk aan tafel zitten. De plechtigheden aanhoren en ondergaan. Alle verwennerijen uit de koelkast aanschouwd en onaangeraakt weer terug in de koelkast. Hopelijk is mama snel weer beter!
Vandaag proberen we toch maar te gaan snorkelen. Het is geboekt. Dus zien wel hoe het gaat. Hopelijk bespoedigd zeewater het helingsproces?
We verlaten KLK State Park en rijden 3 mile verder, naar John Pennekamp Coral Reef State park. Hier hebben we een 4,5 uur durende snorkel tour geboekt. Ook vragen we gelijk of we de nacht kunnen blijven. Kan het niet, dan maken we vanavond al het eerste stuk van de rit naar Cape Canaveral, Kennedy Space Center, onze volgende bestemming. Kan het wel, overnachten we hier. We hebben geluk. Er is een cancelation. Wij zijn vroeg. Als een van de eersten bij de poort. Kunnen gebruik maken van deze afzegging. Tijdens het boeken van deze nacht ontstaat er een file bij de poort, van meer dan honderd meter. “Lucky Us”. Wij zijn binnen. Wij hebben een spot! Full hook up. Dus óók stroom. Dus óók airco. Kunnen we na het snorkelen lekker relaxt bijkomen. Lekker relaxt nagenieten van de tour.
De kaartjes zijn snel betaald. Bril en flippers gehuurd. Snorkels gekocht. Amerika zal langzamerhand wel uit de recessie komen. Want wij doen er alles aan. De spulletjes opgehaald bij de uitleen. Wachten bij de pier op de boot die ons oppikt.
Ook vandaag hebben we de vrolijkste kapitein van de vloot. Maar hij is echt wél grappig. Vraagt aan een ieder om alle social media uit te zetten om in de komende 4,5 uur aan boord vrienden voor het leven te maken. Goede gedachte. Ook legt hij uit wat je moet doen als je niet lekker voelt. Er zijn golven van 2 feet hoog (dus 60cm omhoog en 60cm omlaag). En wat je moet doen als je wilt overgeven. Achter op het dek zijn twee plekken vrijgemaakt om over je nek te gaan. Welke zijde is aan jou. Maar hij adviseert altijd de “windmee” zijde te pakken. Hilarisch natuurlijk. Niet wetende dat er straks nog gevochten gaat worden om deze twee plekken, door 6 zieke mede “snorkelaars”. 6! Heeft hij nog nooit eerder meegemaakt. Maar goed, zij gaan over hun nek, en voeren het lokaas, wij aanschouwden de hongerige vissen. Alles heeft ook zijn goede kanten!
Met alle spugende gasten om ons heen wordt Bink aardig op de proef gesteld. Hij wordt stiller. Gaat in een hoekje zitten. Kijkt omlaag. Ik blijf bij hem. Maar hij kan zich niet vermannen en gaat ook de vissen voeren. Hij zegt heel droog tegen me, “en nu moet ik dus dan dáár heen”. Ik zeg dat hoeft niet. Alleen als je moet overgeven. Dus hij loopt er heen, spuugt zijn pas gegeten en gemalen pinda’s overboord. Hij neemt plaats op het achterdek waar hij tot einde tour blijft zitten. Sneu.
Dorien houdt het wel aardig vol in het water. Het ontspant. Verminderd de pijn. Kan er toch van genieten. Ze heeft ook mazzel. Want als ze samen met Joep op stap is, eehuh, aan de dobber is, ziet ze een mega Lobster en een grote Zeeschildpad. Met name die schildpad, dat is toch wel een dingetje. Bijna uitgestorven. Iedereen is op visuele jacht. En Joep en Dorien hebben het op hun netvlies gevangen. Hoe mooi is dat! Maar goed dat we wél gegaan zijn!
Weer bij de camper gelijk even douchen. Al het ‘zilt’ van ons afspoelen. We merken dan ook aan de temperatuur in de camper, hoe heet deze dag geweest is. Heb je op het water niet door. Dus de airco aan, maar die heeft nog wel even werk om de camper terug te koelen van sauna tot aangenaam. De BBQ weer in de fik. Biertjes erbij en Dorien kachelt in. Pijn is er weer. Teruggekomen met versterking. Ze knaagt met lange tanden nog net één burger op en verdwijnt dan stilletjes op bed. Tijdens het tikken van dit stukje zit ik met Joep aan de campertafel. Bink is dan net op bed. De afwas is klaar. Joep leest zijn tweede boek. Deze op de E-Reader. Zijn eerste boek “Boy 7”, geleend van Micah, was een succes. Dorien heeft daarom gisteren van dezelfde schrijver een E-Boek gekocht. Deze leest hij nu. En ik tik deze blog. Joep zegt nog droog, mama zegt dat ze altijd slecht in slaap kan vallen. Nou moet je haar nu horen snurken. Hoe snel is dat!
-Slecht in slaap vallen is een discussie bij ons thuis. Want Joep heeft altijd even nodig om de slaap te vatten. Dorien herkend dat, want dat had zij vroeger ook altijd en nu nog steeds. Maar ze moeten ‘in slaap vallen’ niet met mij vergelijken. Ik slaap altijd. Meteen. Diep. Leg me horizontaal en ik lig in coma. Altijd. Ik heb dezelfde wegdraaiogen als die oude speelpoppen. Draai mij om en mijn ogen sluiten. Dus refereer ‘in slaap vallen“ nooit aan mij!-.
Maar gelukkig, Dorien snurkt. Heerlijk geluid na het drama gedraai van gisteren. Kan ze de schade inhalen. Hopelijk ontwaakt ze morgen als herboren. Laten we het duimen!
Morgen staat Cape Canaveral gepland. Dus er staan nog wat uurtjes sturen op het programma. 4 om precies te zijn. Hier moeten we allemaal dan wel aan toe zijn. Dat dus morgen bepalen.